การวิเคราะห์องค์ประกอบแนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์จากผ้าภูอัคนี

ผู้วิจัย

รินทร์หทัย กิตติ์ธนารุจน์

บทคัดย่อ

การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์องค์ประกอบแนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์จากผ้าภูอัคนี กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้คือ นักท่องเที่ยวที่มาท่องเที่ยวยังสถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดบุรีรัมย์ จำนวน 400 คน ซึ่งได้มาจากการสุ่มตัวอย่างแบบบังเอิญ (Accidental Sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถาม มีทั้งหมด 4 ตอน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลคือ ความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ (Exploratory factor analysis) โดยทำการวิเคราะห์องค์ประกอบสำคัญ (Principle Component Analysis: PC) และใช้การหมุนแบบมุมฉาก (Orthogonal Rotation ด้วยวิธีแวริแมกซ์ (Varimax Method) ผลการวิจัยพบว่า การวิเคราะห์องค์ประกอบแนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์จากผ้าภูอัคนี จากตัวแปร 14 ตัวแปร มีค่าสถิติของไคเซอร์-ไมเยอร์-โอลติน (KMO) เท่ากับ 0.855 และค่าสถิติไคสแควร์ (2) ที่ใช้ในการทดสอบมีค่าเท่ากับ 4266.097 ทำการสกัดองค์ประกอบด้วยวิธีวิเคราะห์องค์ประกอบสำคัญ (Principal component analysis: PC) และใช้การหมุนแบบมุมฉาก (Orthogonal Rotation) ด้วยวิธีแวริแมกซ์ (Varimax Method) พบว่า ได้องค์ประกอบทั้งหมด 4 องค์ประกอบ มีพิสัยของค่าไอเกนอยู่ระหว่าง 1.128 ถึง 6.848 และมีค่าความแปรปรวนสะสมร้อยละ 79.480 ได้ทั้งหมด 4 องค์ประกอบ และเมื่อพิจารณาความเหมาะสมของค่าน้ำหนักองค์ประกอบที่เกินค่า 0.30 แล้วจะได้องค์ประกอบออกที่ใช้ได้จริงทั้ง 4 องค์ประกอบ โดยสามารถอธิบายความหมายขององค์ทั้ง 4 องค์ประกอบได้ดังนี้ องค์ประกอบที่ 1 คือ คุณลักษณะของผลิตภัณฑ์จากผ้าภูอัคนี องค์ประกอบที่ 2 คือ ลักษณะการจัดจำหน่าย องค์ประกอบที่ 3 คือ การประชาสัมพันธ์ องค์ประกอบที่ 4 คือ ราคาของผลิตภัณฑ์จากผ้าภูอัคนี และจากการศึกษารูปแบบการแปรรูปผลิตภัณฑ์จากผ้าภูอัคนี เพื่อให้ตรงตามความต้องการของกลุ่มผู้บริโภคพบว่า มุ่งเน้นในกลุ่มของเครื่องนุ่งห่มโดยเฉพาะผลิตภัณฑ์แปรรูปเป็นเสื้อที่มีราคาอยู่ในช่วง 101-300 บาท

บรรณานุกรม

กรมส่งเสริมการเกษตร. (2553). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับภูมิปัญญาท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมการเกษตร. Department of Agriculture. (2010). Introduction to Local Wisdom. Bangkok: Department of Agricultural Extension. [in Thai] กรมการท่องเที่ยว. (2559). สถิตินักท่องเที่ยว. สืบค้นเมื่อ 15 มีนาคม 2560, จาก http://www.tourism. go.th /2010/th/statistic/tourism.php. Department of Tourism. (2016). Tourist statistics. Retrieved on March 15, 2016, from http: //www.tourism. go.th /2010/th/statistic/tourism.php. [in Thai] กิตติพงษ์ เกียรติวิภาค. (2559). การศึกษาและพัฒนาการนำผ้าฝ้ายทอมือ มาประยุกต์ใช้ใน การสร้างสรรค์เพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์ กรณีศึกษา : กลุ่มหมู่บ้าน ผ้าฝ้ายทอมือบ้านดอนหลวง อำเภอป่าซาง จังหวัดลำพูน. ศิลปกรรมสาร, 11(1), 13–51. Keatvipak, K. (2016). Study and Development Applies Products from Cotton Hand Made to Products Design, Case Study: The Cotton Hand Weaving Groups at Donluang Village, Amphur Pasang, Lamphun Province. The Fine & Applied Arts Journal, 11(1), 13-51. [in Thai] Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J. & Anderson, R. E. (2010). Multivariate data analysis: A global perspective (7th ed.). New Jersey: Pearson Education. กัลยานี ปฏิมาพรเทพ. (2541). แนวทางส่งเสริมภูมิปัญญาไทยในการจัดการศึกษา. กรุงเทพฯ : พิมพ์ดี. Patimapornthep, K. (1998). The promotion of Thai wisdom in educational management. Bangkok: Pimdee. [in Thai] คมกริช เมืองจันทร์. (2543). เขตการค้าเสรีอาเซียน : ผลกระทบต่ออุตสาหกรรมสิ่งทอไทย. กรุงเทพมหานคร : ฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์ไทย. Muangchun, K. (2000). ASEAN Economic Crisis: Impact on the Thai Textile Industry. Bangkok: Theses Database. [in Thai] ชลทิตย์ เอี่ยมสำองค์ และ วิศนี ศิลตระกูล. (2533). ภูมิปัญญาชาวบ้าน เทคโนโลยีพื้นบ้าน. นนทบุรี : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. Iamsumaong, C., & Silprakul, W. (1990). Folk wisdom Folk technology. Nonthaburi: Publisher Sukhothai Thammathirat University. [in Thai] ชยันต์ วรรธนะภูติ. (2540). ระบบความรู้พื้นบ้านปัจจุบัน : การวิจัยและพัฒนา. กรุงเทพฯ : โครงการศึกษา ชาติพันธุ์และการพัฒนา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. Wattanapoot, C. (1997). Current Folk Knowledge System: Research and Development. Bangkok: Ethnic Studies and Development Project. Chulalongkorn. [in Thai] ประเวศ วะสี. (2530). การสรางสรรคภูมิปญญาไทยเพื่อการพัฒนา. วารสารชุมชนพัฒนา, 1 (5), 75. Wasi, P. (1987). The creative wisdom, Thailand for development. Community development Journal, 1(5), 75. [in Thai] พัชรินทร์ ศิริอำพันธ์กุล. (2548). โครงการวิจัยรูปแบบการให้บริการนักท่องเที่ยวต่อการจำหน่ายของที่ระลึก ในอีสานใต้. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย. Siriumphankul, P. (2005). The research project on tourist services to sell souvenirs in the South east. Bangkok: Thailand Research Fund. [in Thai] สามารถ จันทร์สูรย์. (2536). ภูมิปัญญากับการพัฒนาชนบท. กรุงเทพฯ : มูลนิธิภูมิปัญญา. Chunsoon, S. (1993). Wisdom with rural development. Bangkok: Wisdom Foundation. [in Thai]