“แล้วเธอล่ะ..เป็นใครในเมืองนี้”
เมื่อฉันออกบินแล้วนะที่รัก
อย่าหาญหักกักขังอีกครั้งหนึ่ง
ขอฉันทักตะวันฉายให้คลายตะลึง
และซาบซึ้งกับแดดเช้าให้ชื่นชิด
ฉันจะบินให้ไกลกว่าครั้งนั้น
ด้วยใฝ่ฝันถึงเสรีที่ศักดิ์สิทธิ์
จะรวมกลุ่มต่อตีปัจจามิตร
ขยับปีกเพียงนิดแต่มั่นคง
เมื่อฉันงอกงามแล้วนะที่รัก
อย่าทึกทักครองดอกงามตามประสงค์
ฉันเป็นของแผ่นดินที่หยั่งลง
อย่าถือทะนงปลงปลิดและลิดรอน
อย่าแบ่งชั้นดอกดินหรือดอกฟ้า
เราต่างสืบพันธุ์กล้าถ่ายเกสร
จะผินดอกหยอกตะวันมิหวั่นคลอน
พยุงโลกที่ไหวอ่อนด้วยรากลึก
เมื่อฉันจุดตัวเองแล้วที่รักจ๋า
ได้โปรดอย่าด่วนดับในดื่นดึก
คบเพลิงพร่างกลางคืนตื่นสำนึก
หน้าที่นั้นตรองตรึกระลึกไว้
จักสำแดงแสงสว่างกลางคืนบ้า
มิแบ่งเธอเสมอหน้าทั้งข้าไพร่
ทางเถื่อนทางผู้ดีจะมีไฟ
จะปัดไล่แมลงร้ายในมืดมน
นกเสรีอย่างฉันฝันถึงฟ้า
ที่ไม่แบ่งซ้ายขวาน่าฉงน
ดอกไม้ประชาอย่างฉันมิจำนน
ให้บางคนกุมชะตาราคาซื้อ
คบเพลิงอย่างฉันมิยอมดับ
จะขอเป็นอัจกลับอันดึงดื้อ
โลกมิอาจงามสวยด้วยหนึ่งมือ
เธอ-ฉันนั้นคือกำลังสำคัญ
แล้วเธอล่ะเป็นอะไรในโลกนี้
ในวิถีประชาธิปไตยที่ไหวสั่น
เป็นผู้สร้าง ผู้ประคอง ผู้ป้องกัน
เป็นราษฎรเต็มขั้นไม่หือไม่อือ
เธอและฉันนั้นเพียงกะจิริด
แม้น้อยนิดแต่ยิ่งใหญ่มิใช่หรือ
เราอาจพลิกชะตาเมืองให้เลื่องลือ
เพียงนับถือศักดิ์และสิทธิ์ชีวิตตน
เธอเอ๋ยเธอเป็นใครในเมืองนี้
เป็นผู้กอบเก็บธุลีที่เกลื่อนกล่น
เป็นผู้ถูกจารึกนามท่ามผองชน
จะเป็นใครอย่าจำนนจงจำนรรจ์
เราต่างด้วยบทบาทและหน้าที่
เราต่างมีอธิปไตยในเธอ-ฉัน
ร่วมขับเคลื่อนเมืองใหญ่ไปพร้อมกัน
ด้วยเดิมพันคือบ้านเมือง-เมืองของเรา
ปาลิตา ผลประดับเพ็ชร์ ผู้ประพันธ์
ความคิดเห็น