บทกวี “เมื่อโลกผัสสะอารมณ์ลึก”

เมื่อโลกผัสสะอารมณ์ลึก

เจ้านกหนุ่มร้อนรุ่มกลุ้มกลัด
ยินเสียงเพรียกก็กำหนัดสิเน่หา
เพนียดไม้ใบบังมันบังตา
อิสราจึ่งสิ้นไปเพราะนางนก

เพลิงร้อนเต้นเร่าวาวไว
แมลงเม่าก็เริงใจใช่ตระหนก
หวังตระโบมโลมไล้ร่ายบาพก
กลับตายตกหมกร่างกลางอัคคี

มฤคะกำดัดเหลิงระเริงรัก
แม้นตระหนักพยัคฆ์ร้ายไม่ใคร่หนี
เพราะเล่ห์รักพันลึกนางมฤคี
สังเวยชีพเป็นรักพลีก็สิยอม

เมื่อดอกไม้ไหวดอกหยอกยั่ว
ภู่ก็มัวมึนเล่ห์เกสรหอม
เรณูนวลยวนเย้าเมามอม
ภู่ก็พร้อมยอมตายใต้กลีบงาม

เพียงลักยิ้มริมแก้มเกลี้ยงกลม
เพียงปอยผมรำไรก็ไหวหวาม
บุรุษเฒ่าเล่าก็พ่ายให้หญิงงาม
แม้ศีลสามก็ส่ำเสียมิอาจทรง

ศิโรราบแล้วสิหนาอารมณ์ลึก
แม้นภิกษุก็อาจสึกลาเพศสงฆ์
เสียเชิงเสียสิ้นมิอาจทระนง
อานุภาพอารมณ์หลงพิษสงนัก

ฉะนี้หรือประติพัทธ์ฉกาจแท้
ฉะนี้แลเหลี่ยมร้ายมันหลายหยัก
มันย้อนยอกหลอกเล่นว่าเป็นรัก
ต้นอิ่ม-ปลายกระอัก สะบักสะบอม

เมื่อใดโลกผัสสะอารมณ์ลึก
สิ้นสำนึกร้อนก็เย็นเหม็นก็หอม
วูบรู้สึกที่ไหววิ่งจริงรึปลอม
ต่างยินยอมพร้อมตายคล้ายคล้ายกัน

ปาลิตา ผลประดับเพ็ชร์ ประพันธ์

นิตยสาร “สะบายดีบุรีรัมย์” ปีที่ 4 ฉบับที่ 38 (หน้า 28)