บทกวี “จักรยานคันเก่า”

จักรยานคันเก่า

จักรยานคันเก่าดูเหงาเงียบ
ถูกจอดเทียบวางทิ้งพิงฝาบ้าน
เป็นของเก็บของเก่าของวันวาน
ที่ร่วมสร้างตำานานของวารวัน

ครั้งยังเยาว์เท้าเคยปั่นอานเคยอุ่น
ล้อเคยหมุนฝุ่นเคยฝ่าเพื่อล่าฝัน
กลางแดดร้อนลมไล้ใต้ตะวัน
หนึ่งดวงใจหมายมั่นไม่พรั่นพรึง

หวังจะเก็บตะวันฉายที่ปลายฟ้า
แม้เหนื่อยล้าเพียงใดจะไปถึง
ไกลไม่หวั่นจะด้นดั้นจะดันดึง
จักรยานคันหนึ่งจึงมุ่งไป

ออกจากเขตเมืองใหญ่ด้วยใจกล้า
ผ่านเทือกแถวแนวป่าดอกหญ้าไหว
นักเดินทางหนึ่งคนผจญภัย
จักรยานทะยานไปไม่หันมา

วงล้อเคยหมุนลิ่วนับล้านรอบ
เพื่อจะกอบเก็บฝันอันปรารถนา
แม้นสายโซ่จะเสื่อมทรามตามเวลา
จะทายท้าจะชิงช่วงดวงตะวัน

จักรยานคันเดิมยังเหิมสู้
รอเจ้าของคืนสู่ลู่ทางฝัน
ทางวิบากขวางหน้าทั้งผาชัน
ฤๅจะกั้นวงล้อ… นักเดินทาง

ปาลิตา ผลประดับเพ็ชร์ ประพันธ์

นิตยสาร “สะบายดีบุรีรัมย์” ปีที่ 2 ฉบับที่ 21 (หน้า 41)