“มิได้อุทธรณ์”
ฟ้าเอย ฟ้าไกลของใครบ้าง
เธอเลือกนักเดินทางอยู่บ้างไหม
เมฆครามงามสม..สมบัติใคร
หรือต้องมีตั๋วใดได้สัญจร
แผ่นดินเอย มีเจ้าของครองหรือเปล่า
หรือเธอเลือกบางเท้าให้ก้าวก่อน
ตีนแดงเดินได้ทุกดงดอน
ตีนแตกแยกล่อนรอก่อน..รอ
ตะวันเอย เธอก็เอียงกระเท่เร่
หักเหแสงส่องบางห้องหอ
ฉาบฉายเพียงไม้งามที่งามพอ
หญ้าหยาบมิทาบทอให้เทียมทัด
อากาศเอย เป็นของฉันเพียงชั้นล่าง
เขาแบ่งสรรที่ทางต่างปฏิบัติ
โอโซน แบ่งโซนอย่างแจ่มชัด
ทุกตารางเขารังวัดไว้ให้แล้ว
ไร้ฐานะศักดินามาฝั่งนี้
ไม่มีสี เส้น สายไปท้ายแถว
ลูกตามีหลานยายมาอย่าล้ำแนว
เป็นกรวดทรายอย่าเกลือกแก้วให้กลืนกลาย
ไร้สัญชาติมิอาจดำรงทะนงศักดิ์
อัตลักษณ์ถูกเบียดขับระส่ำระสาย
เพศวิถีไม่ชัดเจนจงเจียมอาย
แดนตายคือชายขอบของจักรวาล
ไร้ทักษะฝีมืออย่าถือสิทธิ์
ไร้ปัญญาอย่าคิดจะเหิมหาญ
จงรอรัฐจัดสรรปันทาน
นโยบายอลังการนานนานครั้ง
ทรัพยากรใดใดของใครหรือ
ศูนย์กลางยึดถือและจัดตั้ง
คำว่า “รัฐ” อันศักดิ์สิทธิ์เป็นฉากบัง
ผลักใครใครไว้ข้างหลังให้คลั่งแค้น
ฉันถูกซัดมาสุดขอบแล้วตรงนี้
นอกพื้นที่สิทธิ์สงวนเขาหวงแหน
ถูกเหวี่ยงหวือกีดออกนอกแก่นแกน
เขาปักปันเขตแดนความเป็นคน
มิเป็นไรถ้าฟ้าจะกีดกั้น
มิเป็นไรถ้าตะวันมิยักสน
มิว่าดอกถ้าแผ่นดินรับสินบน
และอากาศยังแบ่งชนให้เชยชิด
มิได้อุทธรณ์วอนขอขยับขั้น
มิได้ขอแบ่งปันอภิสิทธิ์
มิฟูมฟายตะกายเกลือกมิเลือกทิศ
เพียงสักนิดเรียกขานตน “คน” เหมือนกัน
ปาลิตา ผลประดับเพ็ชร์ ผู้ประพันธ์
กวีสาวแห่งยุคสมัย
🙂 อิอิ