งานสื่อสัมพันธ์ และประชาสัมพันธ์งานมหาวิทยาลัย
(3)
“เอาละ ก่อนแขกจะมา ให้ทุกคนทำ cocktail ที่ตัวเองรับผิดชอบคนละแก้วให้ผมดูนะ” ผมบอกนักศึกษา 9 คนที่มาช่วยงานในวันนี้
“เอาทีละคน เริ่มจากเหมียวก่อนเลย Mango Aloha กะ Blue Bird” ผมพูดจบ เหมียวก็จัดการทำให้เสร็จสรรพ ชิมกันเสร็จ ผมก็บอกว่า
“โอเค ใช้ได้ ใครจะเอาไปกำจัด”
“หนูค่ะ” สาวหยกยิ้มร่ายกมืออาสาทันที พร้อมกับถือแก้ว cocktail แว๊บหายไปในห้องน้ำชั่วพริบตาก็กลับออกมา
“แก้วต่อไป พอน Long Island Iced Tea กับ Tequila Sunrise”
“โอเค ใช้ได้ ใครจะเอาไปกำจัด”
“หนูค่ะ” ทุกคนหันไปที่เจ้าหยกเสียงใส ในใจคงคิดประมาณว่า เห้ย แก้วที่สองละนะ
“แก้วต่อไป ส้ม ไหนลองทำ Mojito ซิ”
“โอเค ใช้ได้ แก้วนี้ใครจะเอาไปกำจัด”
เดาซิใครยกมือ ฮ่าๆๆ ก็เจ้าหยกหน้าเก่านั่นไง
“เฮ้ย หยก กลับออกมาอย่าเดินตัวเซกลับมาล่ะ” ผมแซวลับหลังมันไป จำไม่ได้ว่าเจ้าหยกได้ตอบอะไรกลับมารึเปล่า แต่ที่แน่ๆ ตลอดวันนั้น อินางก็ยังยิ้มร่า ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดี ไม่มีขาดตกบกพร่องเลยล่ะ ข้าน้อยขอคารวะ ^^
…..
…..
จริงๆ ตอนแรกว่าจะไม่เขียนเรื่องงานในครั้งนี้แล้วล่ะ เพราะบอกกับตัวเองเสมอว่า ถ้าไม่มีเรื่องดีๆ จะเขียน ก็อย่าเขียนซะดีกว่า เรื่องบ่นด่าต่อว่า ไม่เอาละ มันไม่เกิดประโยชน์อะไรกับใครหรอก และงานในครั้งนี้ก็มีเรื่องให้น่าหงุดหงิดเยอะแยะมากมายซะจนนับไม่ไหว
แต่นึกไปนึกมาก็มาได้ข้อสรุปว่า มีสิ เรื่องที่ดีที่สุดในการทำงานครั้งนี้ ก็คือนักศึกษาของเราไง
เพราะในเรื่องร้ายๆ มันก็ได้ทำให้เราได้เห็นว่า นักศึกษาของเรามีศักยภาพและวุฒิภาวะมากกว่าที่ตัวเองเคยคิดไว้มากนัก
ตลอดช่วงเวลางานที่แสนจะวุ่นวาย และเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า
ทั้งคนชง คนเสิร์ฟ คนล้าง ทำหน้าที่กันจนหลังขดหลังแข็ง
บางช่วงมีออเดอร์เข้ามานาทีละ 15 แก้ว แต่ทุกคนก็ยิ้มแย้มแจ่มใสทำงานไปไม่ปริปากบ่น
แม้โดนคนเมาก่อกวน มากระเซ้าถามว่า “มีแฟนรึยัง มีแฟนรึยัง” เป็นสิบๆ ครั้ง นักศึกษาก็ยังยิ้มให้
ในยามที่โดนต่อว่า “นี่สั่งปีนี้นะ จะได้ปีหน้ารึเปล่าน่ะ” และก็พูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนี้เป็นสิบๆ รอบที่มาสั่ง ทั้งๆ ที่ก็เห็นอยู่ว่านักศึกษาทำงานไม่ได้หยุด จนอาจารย์เริ่มฉุน แต่นักศึกษาก็ยังยิ้มได้ และจัดการเครื่องดี่มให้เขาไป
หรือในยามที่ตาขี้เหล้าขี้หลี ชี้มือมาที่นักศึกษา และตะโกนบอกทุกคนว่า “นักศึกษาคนนี้มีผัวแล้ว นักศึกษาคนนี้มีผัวแล้ว” นักศึกษาก็ไม่ตอบโต้แต่อย่างใด ในขณะที่อาจารย์มันกัดฟันกรอดๆ
หรือตอนท้ายๆ ที่ตาขี้เมาบ่นว่า “นักศึกษาหน้าตาอย่างนี้น่าส่งไปตัดอ้อย” ทั้งที่นักศึกษายิ้มแย้มแจ่มใสให้ตลอดเวลา จนอาจารย์มันอดสรรเสริญให้ไม่ได้ว่า ขอให้ขับรถออกไปชนเหล็กก่อสร้างตายไส้ทะลัก
อยากบอกทุกคนจริงๆ เลยว่า ขอบคุณและขอบใจ
รางวัลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการทำงานครั้งนี้ คือได้เห็นว่าพวกเรามีวุฒิภาวะมากขนาดไหน
เราอาจไม่เก่งในเรื่องวิชาการ แต่ถ้าในการทำงานและการใช้ชีวิต
ผมเชื่อเลยว่า พวกเราทุกคนพร้อมที่สุดแล้ว
ขอบคุณอีกครั้ง ที่อยู่ด้วยกันจนวินาทีสุดท้าย
เหมียว เบนซ์ จ๋า พอน ส้ม ทัดดาว นา แอ๋ม หยก
ความคิดเห็น