Open House 2019
บทที่ 4
สามวันแล้วนะ Open House 2019 “เปิดประตูสู่มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์” ประจำปีการศึกษา 2562
ที่ซุ้มสาขาวิชาการท่องเที่ยวและการโรงแรม
“สวัสดีค่ะอาจารย์” ต้นเสียงเป็น 2 สาวทักทายมาขณะที่ผมกำลังง่วนอยู่กับการจัดข้าวของ
“อ้าว พิม มะลิ เป็นไงมั่ง ตอนนี้ทำงานอยู่ไหนล่ะพิม”
“โอ๊ย หนูไปมาหลายที่ค่ะ”
“ไหงงั้นล่ะ เป็นเซลล์ขายประกันรึไงฮึ”
นางพิมส่งเสียง “เฮ้อ” แทนคำตอบ ส่วนมะลิเห็นผมกำลังพับผ้า Napkin อยู่ก็เลยถามว่า
“อาจารย์มีแบบใหม่ๆ สอนน้องบ้างมั๊ยค่ะ”
“ไม่มีอ่ะ เรามีนิ สาธิตให้ดูหน่อยสิ”
ว่าแล้วสาวมะลิก็จัดให้ 1 แบบ ยิ่งใหญ่อลังการงานสร้าง แต่ยังไม่ทันจับวางที่โต๊ะโชว์ให้คนร้องว๊าว… ลมก็พับล้มซะก่อน ก็อยู่กลางแจ้งนี่เนอะ ลมแรงมากมาย แดดยิ่งไม่ต้องพูดถึง
“ตอนนี้ผมเตรียมของยุ่งอยู่ น้องๆ ก็ยังไม่มา เราเดินไปดูซุ้มอื่นก่อนนะ แล้วค่อยมาคุยกัน”
“ค่า…..”
แล้วสองสาวก็หายไปจนจบงาน ยังไม่ทันได้ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกเลย นี่แม่คู๊น… เดินไปดูงานถึงเชียงใหม่รึไงน๊อ อ่านเฟซแล้วพรุ่งนี้ก็เหมารถกลับมาด้วยเด้อ
กิจกรรมวันนี้ก็ยังเป็น Napkin กับ Cocktail แต่ไม่เอากาแฟละ เพราะลืมคิดไปว่าเด็กนักเรียนเขาไม่ได้ชอบแบบเรานี่หว่า วันนี้เลยจัด Cocktail สีฟ้าสดใสในชื่อว่า Blue bird ให้ได้ชิมกัน
และผู้โชคดีที่ได้ชิมแก้วแรกก็คือ น้องปี 1 นั่นเอง
เป็นสามสาวจิดใจดี ที่เห็นผมเตรียมของยุ่งๆ อยู่ ก็เดินมาเสนอตัวช่วย
“อาจารย์สวัสดีค่ะ มีอะไรให้หนูช่วยไหมคะ”
“เอ้อ พอดีเลย วันนี้ไม่เห็นเขาเอาน้ำแข็งหลอดมาส่ง ช่วยไปซื้อให้หน่อยได้มั๊ย”
“เอาเท่าไหร่คะจารย์”
ผมให้ไป 40 แล้วก็บอกว่า “เอามาซัก 20 แต่ถ้าเราขนมาได้หมด ก็เอาหมดเลย”
ไม่นาน 3 สาวก็กลับมาพร้อมกับน้ำแข็ง 4 ถุงใหญ่ ไม่รู้ขนมาได้ยังไง ขอบใจหลายๆ เด้อ….
สักพัก ปี 4 ปี 2 ก็ทยอยมากัน แล้วงานของเราก็กลับสู่บรรยากาศครื้นเครงเหมือนเช่นทุกวัน
กลุ่มนึงมาพับผ้า อีกกลุ่มก็มาเชคกันอย่างเมามัน
ถึงเครื่องเสียงเราอาจจะไม่อลังการ แต่เรื่องความสนุกสนานแล้วล่ะก็ จัดเต็มแน่นอน
“อาจารย์คะ น้องเขาถามว่าสาขาเรามีแผ่นพับแจกมั๊ยคะ”
“ฮึ ไม่มีอ่ะ เปลืองกระดาษ อยากรู้อะไรล่ะ ถามมาได้เลย” ว่าแล้วผมก็เดินไปคุยใกล้ๆ กับบรรดานักเรียนที่มาร่วมงาน
เป็นอีกวันที่ผ่านไปด้วยดี มีนักศึกษาหมุนเวียนสับเปลี่ยนมาช่วยงาน ใครวิจัยผ่านแล้วก็มาเสนอหน้านานหน่อยให้เพื่อนๆ หมั่นไส้เล่น ^^ ใครยังไม่เสร็จก็ยังสู้อุตส่าห์มาแว๊บๆ เป็นกำลังใจให้กับเพื่อนๆ น้องๆ
.
.
.
“วันนี้นักเรียนมาน้อยเหรอ ทำไมถ่ายรูปส่งมามีแต่นักศึกษาเลย” ภรรยาเอ่ยปากถามเมื่อผมกลับมาถึงบ้าน
“ไม่นะ ตั้งใจ นักเรียนก็มาเท่าๆ ทุกวันแหละ แต่พี่เอตั้งใจถ่ายนักศีกษาตัวเองมากกว่า เพราะจะได้ส่งให้ในไลน์กลุ่มไง”
ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่ามหาวิทยาลัยอยากได้รูปแบบไหน แต่สำหรับผม ผมให้ความสำคัญกับนักศึกษาที่จัดกิจกรรมมากกว่านักเรียนที่มาร่วมงาน เหตุผลก็คือ นักศึกษาคือปัจจุบัน ส่วนนักเรียนที่มาในงานคืออนาคต
และผมไม่ชอบคิดถึงอนาคต เพราะมันไม่มีอะไรแน่นอน จะทำอะไร จึงเอาเป้าหมายที่คนในปัจจุบันนี่แหละดีที่สุด นักเรียนจะมาเรียนกับเรารึเปล่าก็ไม่รู้ แต่นักศึกษาอยู่กับเราอย่างแน่นอน เพราะงั้นผมก็เลยอยากถ่ายรูปนักศึกษาที่มาช่วยงาน มาช่วยกิจกรรม มาร่วมสนุกสนานกัน ให้ทุกคนได้เห็นภาพความสุขจากการทำกิจกรรมร่วมกัน มากกว่าจะไปถ่ายนักเรียนที่เราไม่รู้จัก เป็นอนาคตที่ไม่แน่นอน (พูดอย่างนี้ เด็กๆ ที่คิดจะมาเรียนสาขาการท่องเที่ยวและการโรงแรม อย่าเพิ่งน้อยใจนะ เพราะถึงแม้ตอนนี้เราจะเป็นอนาคตที่ผมไม่ให้ความสำคัญ แต่ถ้าเรามาเรียน เราก็จะเป็นปัจจุบันของผมแล้วไง ^^)
พรุ่งนี้วันสุดท้ายแล้ว แล้วเจอกันนะทุกคน
ความคิดเห็น