คำปรากฏร่วมเป็นหนึ่งในหัวข้อเรื่องที่สำคัญของผู้เรียนภาษาอังกฤษควรรู้โดยเฉพาะผู้เรียนภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศและผู้เรียนภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สอง เพราะการที่ไม่ตระหนักในคำปรากฏร่วมจะทำให้ภาษาเวลาพูดและเขียนดูไม่สละสลวยและไม่เป็นธรรมชาติ การวิจัยครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาและจัดกลุ่มชนิดของข้อผิดพลาดในการใช้คำปรากฏร่วมในความเรียงภาษาอังกฤษของนักศึกษาชาวกัมพูชาและไทย 2) เพื่อเปรียบความแตกต่างของข้อผิดพลาดในการใช้คำปรากฏร่วมในงานเขียนเรียงความภาษาอังกฤษของนักศึกษาชาวกัมพูชาและไทย และ 3) เพื่อศึกษาระดับความสามารถในการใช้คำปรากฏร่วมในงานเขียนเรียงความภาษาอังกฤษของนักศึกษาชาวกัมพูชาและไทย กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยสองกลุ่มได้แก่ นักศึกษาชาวกัมพูชาสาขาวิชาภาษาอังกฤษที่ศึกษาที่มหาวิทยาลัยภูมินทร์พนมเปญ ประเทศกัมพูชา จำนวน 31 คน และนักศึกษาชาวไทยสาขาวิขาภาษาอังกฤษที่ศึกษาที่มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์ ประเทศไทย จำนวน 34 คน โดยขั้นตอนแรกให้นักศึกษาแต่ละกลุ่มทำแบบทดสอบเกี่ยวกับคำปรากฏร่วม 35 ข้อ เวลา 20 นาที แล้วให้เขียนเรียงความจำนวน 150-300 คำ เวลา 90 นาที ภายใต้หัวข้อ 6 หัวข้อที่กำหนด ข้อมูลที่เก็บรวบรวมได้นำจัดกลุ่มตามคำปรากฏร่วม 7 ชนิดของคำปรากฏร่วมที่เกี่ยวกับคำศัพท์ของขอบเขตของคำปรากฏร่วมตามทฤษฎีของ เบ็นสัน และคณะ (1986) แล้วจะทำการวิเคราะห์และเปรียบเทียบตามความถี่ของข้อผิดพลาดในการใช้คำปรากฏร่วมที่เกิดขึ้นในงานของนักศึกษาทั้งสองกลุ่ม
ผลของการศึกษาพบว่า มีการเกิดข้อผิดพลาดของคำปรากฏร่วม 7 ชนิดในงานเรียงความของนักศึกษาทั้งสองกลุ่ม ซึ่งกลุ่มนักศึกษาไทยมีข้อผิดพลาดของคำปรากฏร่วมมากกว่านักศึกษาชาวกัมพูชา และเมื่อใช้สถิติไคสแควร์ในการเปรียบเทียบพบว่าเกิดข้อผิดพลาดในการใช้คำปรากฏร่วมโดยภาพรวมและแต่ละชนิด แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ของนักศึกษาทั้งสองกลุ่ม นอกจากนี้ผลของการศึกษา พบว่า นักศึกษาทั้งสองกลุ่มมีระดับความสามารถในการใช้คำปรากฏร่วมภาษาอังกฤษอยู่ในระดับต่ำ
Collocation is one of important factors for English learners to learn especially for EFL and ESL learners. Less awareness of collocation makes spoken or written English sound and look strange or unnatural. The purposes of this study were 1) to categorize types of collocational errors in English essays written by Cambodian and Thai university students, 2) to compare the similarities and differences between the collocational errors in English essays written by Cambodian and Thai university students, and 3) to examine the ability in using collocation of Cambodian and Thai university students. The samples were from two groups: 31 Cambodian students who studied English as their major at Royal University of Phnom Penh, Cambodia; and 34 English major students who studied at Buriram Rajabhat University, Thailand. The participants were asked to do 2 different tests consequently. First they did the collocational test which consisted of 35 items within 20 minutes, then wrote an essay that consisted of 150 – 300 words within 90 minutes by choosing one from six different topics provided by the researcher. The collected data were coded according to the 7 lexical types of collocational framework of Benson et al. (1986). The data were then analyzed and compared according to the frequency of the collocational errors made by the two different groups.
The findings revealed that seven types of collocational errors were found from both groups. The collocational errors were found in Thai university students group more than Cambodian university students group. In addition, by using Chi-Square test to compare the differences within the total number and each type of errors, there was statistical significant difference at .05 level of the collocational errors found between two different groups. On the other hand, both groups of students had low ability in English collocation.
សហវាក្យសព្ទជាប្រធានបទថ្មីនឹងសំខាន់គួរយល់ដឹងសម្រាប់អ្នកដែលសិក្សាភាសាអង់គ្លេសជាភាសាទីពីរឬជាភាសាបរទេសព្រោះការដែលខ្វះការយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការប្រើប្រាស់ពាក្យសហវាក្យសព្ទយ៉ាងសមរម្យនឹងធ្វើអោយភាសានិយាយនិងភាសាសរសេរមានភាពមិនប្រក្រតីនិងប្លែកត្រចៀក។ ការសិក្សាស្រាវជ្រាវនេះមានវត្ថុបំណងដូចតទៅនេះ ១) ដើម្បីសិក្សានិងចំណាត់ក្រុមប្រភេទរបស់កំហុសការប្រើប្រាស់ពាក្យសហវាក្យសព្ទដែលរកឃើញក្នុងសំណេរតែងសេចក្ដីភាសាអង់គ្លេសរបស់និស្សិតខ្មែរនឹងថៃ ២) ដើម្បីប្រៀបធៀបចំណួនកំហុសឆ្គងនៃការប្រើប្រាស់ពាក្យសហវាក្យសព្ទក្នុងសំណេរតែងសេក្ដីភាសាអង់គ្លេសរបស់និស្សិតខ្មែរនឹងថៃ និង ៣) ដើម្បីសិក្សាកម្រិតសម្ថភាពនៃការប្រើប្រាស់ពាក្យបញ្ចូលរួមគ្នារបស់និស្សិតខ្មែរនឹងថៃ។ ការសិក្សាស្រាវជ្រាវនេះបានទទួលការចូលរួមផ្ដល់ព័ត៌មានពីសំណាក់និស្សិត២ក្រុម។ ក្រុមទី១គឺនិស្សិតឯកទេសភាសាអង់គ្លេស ឆ្នាំទី៣ នៃសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ ចំនួន៣១នាក់ ហើយ ក្រុមទីពីរគឺនិស្សិតឯកទេសភាសាអង់គ្លេស ឆ្នាំទី៣ នៃសកលវិទ្យាល័យរាជភ័តបុរីរម្យ ប្រទេសថៃ ចំនួន ៣៤ នាក់។ ដំណាក់កាលដំបូង និស្សិតក្នុងក្រុមនិមួយៗត្រូវធ្វើវិញ្ញាសារដែលទាក់ទងនឹងសហវាក្យសព្ទ ចំនួន ៣៥ លំហាត់ ក្នុងថេរវេលា ២០ នាទី ហើយអោយសរសេរតែងសេចក្ដីក្នុងកំណត់ពី ១៥០-៣០០ ពាក្យ ក្នុងថេរវេលា ៩០ នាទី ដោយមាន ៦ ប្រធានបទអោយជ្រើសរើសក្នុងការតែងសេចក្ដី។ ទិន្នន័យដែលត្រូវបានប្រមូលនឹងត្រូវកំណត់ក្រោមវិសាលភាពនៃទ្រឹស្ដីពាក្យសហវាក្យសព្ទទាំង ៧ ប្រភេទ របស់ Benson et al. (១៩៨៦) តែប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់មកអ្នកនិពន្ធបានធ្វើការវិភាគផ្គូផ្គងប្រៀបធៀបតាមហ្វ្រេកង់នៃកំហុសដែលរកឃើញក្នុងសំណេរតែងសេចក្ដីរបស់និស្សិតទាំងពីរក្រុម។
លទ្ធផលនៃការសិក្សាស្រាវជ្រាវបានបង្ហាញឱ្យឃើញថា បានរកឃើញកំហុសនៃការប្រើប្រាស់ពាក្យសហវាក្យសព្ទទាំង ៧ ប្រភេទនៅក្នុងសំណេរតែងសេចក្ដីរបស់និស្សិតទាំងពីរក្រុមពិតប្រាកដមែន ដោយក្រុមនិស្សិតថៃមានកំហុសច្រើនជាងនិស្សិតខ្មែរដោយប្រើស្ថិតិ Chi-Square ដើម្បីធ្វើការប្រៀបធៀបទាំងចំនួនកំហុសសរុបនិងចំនួនកំហុសតាមប្រភេទនិមួយ ហើយមានកម្រិតនៃការខុសក្នុងកម្រិត .០៥ របស់និស្សិតទាំងពីរក្រុម។ ក្រៅពីរនេះ ដោយយោងទៅតាមលទ្ធផលរបស់វិញ្ញាសារដែលទាក់ទងនឹងពាក្យ
សហវាក្យសព្ទបានបង្ហាញថា និស្សិតទាំងពីរក្រុមមានកម្រិតសមត្ថភាពនៃការប្រើពាក្យសហវាក្យសព្ទយ៉ាងត្រឹមត្រូវក្នុងកម្រិតទាបដូចគ្នា។
